«نفیر» آن‌ها را گردهم آورده است، واژه‌ای که برای ما ایرانی‌ها، آواز و فریاد را معنی می‌دهد. چنانکه مولوی در حکایت «نی» در مثنوی معنوی‌اش آن را این چنین در حافظه جمعی‌مان ثبت کرده است، «از نفیرم مرد و زن نالیده‌اند…»
اما در سودان و در میان اعراب، نفیر یک سنت ارزشمند قدیمی است به معنای «اقدام جمعی»؛ یعنی من هم با شما خواهم بود.»
«نفیر» است که «اماسی» دانشجوی دانشگاه رباط و هزاران کنشگر داوطلب دیگر در اتاق‌های اضطراری سودان در این کشور جنگ‌زده را بی‌سر وصدا در اتاق‌های رابطه کنار هم جمع کرده است.
این گروه فعال حقوق بشری سودانی که که با فراهم کردن غذا، پناهگاه، حمایت‌های پزشکی و روانی و آموزش، به مردم آسیب‌دیده از جنگ داخلی کمک می‌کنند برای دومین سال پیاپی پیشتاز گرفتن جایزه صلح نوبل بودند اما در نهایت پشت سر ماریا کرینا ماچادو چهره مخالف دولت مادورو در ونزوئلا و متحد دونالد ترامپ، جا ماندند.
رادیو ملی آمریکا برای آشنایی بیشتر با فعالیت اتاق‌های واکنش اضطراری سودان به سراغ این دانشجو رفته و برای حفظ امنیت این دانشجو او را اماسی صدا می‌کند.
امسال در و تخته می‌توانست برای این گروه حقوق بشری با برنده شدن جایزه صلح نوبل جور شود، این گروه توانسته بود، برنده جایزه حقوق بشری «تورُلف رافتوی» نروژ و جایزه «شیوه درست زندگی» -که به آن جایگزین نوبل لقب داده‌اند- شود.
اماسی با اتاق‌ها از طریق یک گروه در برنامه کاربردی واتس‌اپ آشنا شد، زمانی که سرش خیلی شلوغ بود و فشار امتحان‌های دانشگاه کلافه‌اش کرده بودند. آن‌ها در ابتدا گروه‌های گفت‌وگوی برخطی(آنلاین) بودند و از این رو به نام «اتاق‌ها» نامیده شدند.
اماسی با داوطلبانی رو‌به‌رو شد که کارشان پیدا کردن نیازمندان سودانی بود. برایشان غذا، آب آشامیدنی سالم تهیه می‌کردند.
او یک لحظه فکر کرد، وقتی با دیگران در جایی امن غذا و آشامیدنی می‌خورند، احساس سنگینی وجود دارد که باعث می‌شود تلاش کند تا دیگر هم‌وطنانش وضعیت مشابهی داشته باشند، بنابراین عزمش را جزم کرد و به خود گفت،« من هم با شما خواهم بود.»
وظیفه او جمع‌آوری اطلاعات از نیازمندان مناطق مشخص برای پیدا کردن بهترین شیوه کمک‌رسانی بود. آن‌هم در سودانی که جنگ داخلی جاده‌ها را خراب کرده است و هر سو گروه‌های درگیر در جنگ و جدالند.
کمک‌ها گاهی وعده‌های غذایی پخته شده است و گاهی مواد غذایی ضروری و البته در مواردی هم شامل پول نقد می‌شود.
با این پول می‌شود غذا خرید و یا مواد اولیه را فراهم کرد و آن‌را به شیوه سنتی در مکانی جمعی که به آن «تکیه» می‌گویند، پخت و دور هم خورد.
اما کار اساسی‌تر او پیگیری کمک‌های ارسال شده است تا مطمئن شود کمک‌ها به دست نیازمندان واقعی رسیده است.
زیرساخت‌های ضعیف ارتباطی سودان، امکان خبرگیری قابل اعتماد از سازمان‌دهندگان محلی را کند و مشکل می‌کند. از طرفی وقتی کسی برای خرید به بازار می‌رود، ممکن است سربازی سر راهش سبز شود و بدون توجه به اینکه او فقط یک داوطلب یاری‌رسان صلح‌دوست است، استنطاقش کند.
این ترس‌ها برای اماسی و دیگر داوطلبان زمانی با شادی و لبخند رضایت جایگزین می‌شود که آن‌ها از محلی‌ها می‌شنوند کمک‌ها بی‌هیچ مشکلی به دست نیازمندان رسیده است.
او و هزاران داوطلب از میان کادر درمان، معلمان، کشاورزان و مهندسان که از بهار دو سال پیش با جنگ داخلی به گروه اتاق‌های اضطرار سودان پیوسته‌اند، آرزویشان پایان این جنگ و بازگرداندن زندگی ساده، شاد و سالم به سودان است.
